၁၉၁၅။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃။
၀တ္လံုေတာ္ရႀကီးေရ႕ … ေယာက်္ားေလးေတာ့ ေယာက်္ားေလး။
စေနသားကြ ေနတက္ေရတက္မွာေမြးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဒီလိုနဲ႔
ဗိုလ္မင္းေရာင္လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။
ေဒၚစုနဲ႔ ဦးဖာတို႔ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္
လူမမည္ကေလးအ႐ြယ္ကစလို႔
ဘ၀ကို တျဖည္းျဖည္းပီျပင္ေစခဲ့
မႈန္ေတေတ ဂ်စ္ကန္ကန္လူတစ္ေယာက္
ကမာၻကို ဘုန္းမီးေနလေတာက္တဲ့ ဂရိတ္ၿဗိတိန္ကို
ေနာက္ေကာက္ခ်လိုက္တယ္
သူ႕ေသြးေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာသန္႔စင္လိုက္တဲ့
ကၽြန္ေစာ္ေတြ …
ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ စားေကာင္းျခင္းစားရၿပီး
အိပ္ေကာင္းျခင္းအိပ္ႏိုင္ဖို႔
စားေကာင္းျခင္းမစားဘဲ အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ဘဲ
ႀကံဖန္႐ွာေဖြေပးခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္
ေၾသာ္ အခုဆိုရင္ျဖင့္ သူ႕အသက္ ၉၄ ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ပါေရာလားကြယ္
သံုးဆယ္ေက်ာ္လူငယ္တစ္ဦးက
ကမာၻ႕သမိုင္းမွာ ျမန္မာကို ေနရာဦးေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။

ကိုၿဖိဳး

ေဟာဒီေလာကမွာ ...
အႏုပညာဆိုတာေပၚလာကတည္းက
ဖန္တီးသူနဲ႔ သတ္မွတ္သူဆိုၿပီး
၂ မ်ဳိး ၂ စား ကြဲလာခဲ့ၾက
ႀကံဳး၀ါးသံအလြင္လြင္နဲ႔
တသြင္သြင္လည္း ခရီးဆက္ခဲ့ၾက
သင္းကြဲအုပ္စုေတြက ပုလင္းကြဲေတြနဲ႔လည္း ရင္းခဲ့ၾက
ဒါကို ဒီလိုလုပ္ရတယ္ကြဆိုတဲ့ ေသာက္က်င့္ဆိုးႀကီးကို ျပင္လုိက္ၾကပါဗ်ာ
သူမ်ားကို ပုခံုးလိုက္တိုက္ေနတာနဲ႔ပဲ
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲကို ကိုယ္ျပန္မျမင္ျဖစ္ၾကဦးေတာ့မယ္
ေဟာဒီေကာင္ ကိုၿဖိဳးက (အခုေတာ့ျဖင့္)
ကဗ်ာပဲေရးေရး စာပဲေရးေရး ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္နဲ႔ပဲေရးတယ္
ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္တိုင္းက်ဖ်က္ဆီးထားခဲ့ၾကတဲ့
အႏုပညာကို မတတ္တစ္ေခါက္ ေမွာ္၀ိဇၨာေလးနဲ႔ပဲ ျပင္ၾကည့္တာေပါ့
ဟယ္ရီေပၚတာဆိုတဲ့ ငနဲေရ …
ျဖစ္တည္မႈပဓာနမဟုတ္ဘူးခ်ည္း ျငင္းျငင္းေနတဲ့ ယန္းေပါဆတ္ႀကီးကို ေခၚေပးစမ္းပါ
ေရမြန္ရဲ႕ ေသနတ္သံဟာ အခုအခ်ိန္ထိ မိုးယံမွာ လြင့္ပ်ံေနတုန္းေလ
ကိုၿဖိဳး