ကိုယ့္အတၱသာ ကိုယ္သိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထိမခံတဲ့သူေတြ႐ွိတယ္
ကိုယ့္ပုလႅင္လႈပ္ရင္ ဓားထုတ္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ ဘုရင္လည္း႐ွိတယ္
ကိုယ့္စားခြက္ေပ်ာက္ရင္ ေလွ်ာက္ဆဲဖို႔၀န္မေလးတဲ့ သူေတာင္းစားလည္း႐ွိတယ္
ကိုယ္ရဖို႔တစ္ခုအတြက္ သူတစ္ပါးေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြကို မသိသူေတြလည္း ႐ွိတယ္
ကိုယ္နာက်င္ေၾကကြဲေနပါေစ တပါးသူအတြက္ ျဖည့္ဆည္းလိုသူေတြလည္း ႐ွိတယ္
ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ ကိစၥေတြမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ေပးဆပ္လိုက္သူေတြလည္း႐ွိတယ္
အမ်ားအတြက္ သားလက္ကို လႊတ္လိုက္ရတဲ့ အေမေတြလည္း ႐ွိတယ္
ဘ၀တစ္ခုအတြက္ အေမ့အိမ္ကို ခြာလာတဲ့ သား႐ွိတယ္
ငါဟာ ပထမပိုဒ္နဲ႔ ဒုတိယပိုဒ္ၾကား ဟိုဘက္ဒီဘက္ ခဏခဏသြားေနတဲ့
ေဟာဒီ ကမာၻႀကီးထဲက လူသားျဖစ္တယ္
ၿပီးေတာ့
ေဟာဟိုမိုးတိမ္ေတာင္စြန္းက ေငြေရာင္ လ၀န္းနဲ႔လည္း
ခ်စ္သူကို လြမ္းဖူးတယ္
နီယြန္မီးေရာင္ ၀ါ၀ါေတြအၾကားမွာ
တစ္ကိုယ္တည္း အိမ္ကို ျပန္သြားရင္းနဲ႔
အိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာတဲ့သူ႕ကို လြမ္းဖူးတယ္
တစ္ညလံုးလံုး အန္ခ်ပစ္လိုက္မိတဲ့ အရာေတြမွာ
ငါ့ဘ၀တစ္ခုလံုးမ်ား ပါသြားၿပီလား
ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးမွာ မီးခိုးေတြခ်ည္း လွိမ့္အူေနေတာ့တယ္
ေဟာဒီကမာၻႀကီးထဲမွာ ...
ဘာမွျဖစ္မလာေသးတဲ့ ေျမဆီလႊာကို ျပပါဆိုရင္
ငါ့ကိုသာ လက္ညႇဳိးထိုးခ်လိုက္ပါေတာ့
ခ်စ္သူ႕ပန္းပြင့္ကေလးကို ေမွ်ာ္ ... လို႔ ... ေလ ...
ကိုၿဖိဳး
