ေျပာလည္း ေျပာတတ္ၾကတယ္ ...
ၿပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္၀ပ္က်င္းကေလးထဲပဲ
ကိုယ္ျပန္ျပန္၀ပ္ေနၿပီး
သာ ... ယာ ... ေန ... ၾက ... ေက် ... နပ္ ... ေန ... ၾက ...
ေဖာက္ထြက္သြားမယ္လို႔ ေတြးမိေလတိုင္း
ကန္႔လန္႔ကာ တားဆီးထားလိုက္ၾကပံုမ်ား
လူသားအားလံုးနဲ႔ မတူတဲ့ ၿဂိဳလ္သားတဲ့ေလ
႐ြံ႕႐ွာဖြယ္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့
အေလာင္းပုပ္ေကာင္တစ္ေကာင္လို
ငါ့ကို ၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို
ေတြ႕ ... တယ္ ...
ငါ့ရဲ႕ ပုပ္အဲ့နံေစာ္ေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္ႀကီးထဲမွာ
ေလာက္ေတြလို အေတြးအေခၚေတြပါတယ္
အသားထဲက ထြက္က်လာတဲ့ ေလာက္လို
ငါ့ကိုယ္ထဲက စိတ္ကူးပံုရိပ္ေတြ
အိပ္မက္ေတြေလ ... တ႐ြ႐ြနဲ႔ ေျပးလႊားေနၾက
ဟိုနားဒီနားကေန ... ေ႐ွာင္သြားၾက ႐ွားသြားၾက
ေ၀းရာကို ခြာခဲ့ၾကေပါ့
လူေတြေလ ... လူလူသူသူနဲ႔ တူေအာင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ
အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုက အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံဖို႔
လူဆိုတဲ့ အမွတ္တစ္ခုက မလံုေလာက္ဘူး ...
ဘ၀မွာ စာေမးပြဲေတြက်တယ္ ...
မ်က္ေစာင္းေတြ အရိပ္ေတြလို ယိုင္ယြဲ႕က်က်လာတယ္
မဲ့႐ြဲ႕ျခင္းေတြ ... အလံုးလိုက္ အလိပ္လိုက္ ...
က်တယ္ ...
ငါက ဘ၀ကို စာေမးပြဲလို မေျဖခ်င္ခဲ့႐ံုသက္သက္နဲ႔ပဲ
ဘာကိစၥ လက္ေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ရမွာလဲ ...
တစ္ခုပါပဲ ...
လိုက္ရဲရဲ႕လား ... ???
ကိုၿဖိဳး