ကုိၿဖဳိးေရ မင္းေကာဘယ္လုိေနလည္း
ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္
အဲဒီလက္ေတြကို လိုက္ျဖတ္ၾကပါစို႔
မိုးလႈိင္ညေရ ..
ကဗ်ာေရးမိတာ တစ္ခုနဲ႔
ငါ့တုိက အၿပစ္ၾကီးၾကီးေတြက်ဴးလြန္မိသလုိ
ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့ လူေတြကလည္း မနည္းမေနာေပါ့
ဟားတိုက္မိျပန္ေတာ့လည္း ငါတို႔ပဲ ထပ္မွားၾကဦးမယ္
မိုးလႈိင္ညဆိုတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခဲ့ရတာကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ေၾကာင့္ပါပဲ
ခင္ဗ်ားတို႔ အေနအထိုင္မတတ္မႈေၾကာင့္
သူဟာ ေလာကႀကီးကို စတင္ဖတ္ၾကားခဲ့တယ္
ကုိယ့္ကုိယ္မၿပဳံးတတ္ေအာင္ ေလ့က်င္ထားရတယ္ကုိၿဖဳိးေရ
ရုိးသားတယ္ဆုိတာ ႏြားက်မႈတစ္မ်ဳိးလုိ႔
ဟားတုိက္ေနတဲ့ လူေတြၾကားမွာ
ငါတို႔ေတြ ခဏခဏႏြားက်ခံေနရေပါ့ မိုးလႈိင္ည
အဲဒီပုခုံးနဲ႔ပဲ ငါ ေခတ္ကာလကုိ တင္းရုန္းခ်င္ခဲ့တာ ကုိၿဖဳိး
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ပုခံုးလဲၿပဲ
ငါတို႔ေတြလည္း ဗုန္းဗုန္းလဲက်
မိုးလႈိင္ညနဲ႔ကိုၿဖိဳးဆိုတဲ့
လူ႔မ႐ိုးမသားႏွစ္ေကာင့္အသုဘကို
ဘယ္သူေတြလိုက္ခဲ့ၾကမွာတုန္း
ကုိယ့္ေသတြင္းကုိယ္တူးရဲခဲ့ပါတယ္
ကုိယ့္နဖူးကုိယ္ သုိက္တူးရဲခဲ့ပါတယ္
ရာစုႏွစ္ကို ႐ိုက္စစ္လိုက္ေတာ့
မျဖစ္ညစ္က်ယ္ေတြက သိပ္ကိုမ်ားလြန္းေနတယ္
မၿဖစ္ညစ္က်ယ္ေတြထဲကမွ
အၿဖစ္ရွိေအာင္ေမွာင္ခဲ့ဖူးတယ္
ကုိယ့္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ကုိယ္ ေရာင္ခဲ့ဖူးတယ္
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေမွာင္လိုက္ ေရာင္လိုက္နဲ႔
အဲဒီလူေတြကို ငါတို႔ မပစ္ရက္ႏိုင္ခဲ့ျပန္ဘူး
ခ်စ္တတ္ခဲ့လြန္းေတာ့
အသားမွေဆးမွင္ထုိးသလုိ
အရုိးကုိပန္းပုထုသလုိ
စုေဆာင္းခဲ့မိတဲ့ အႏုပညာနဲ႔ ဘ၀က
နာနာက်င္က်င္လွတယ္
ငါတို႔ရဲ႕ အေသခံျပဇာတ္ႀကီးလည္း
ကန္႔လန္႔ကာခ်သင့္ေပါ့
ေနာက္ဆုံးေတာ့
ဒဏ္ရာေတြက်န္ခဲ့တဲ့
ခံတပ္ေဟာင္းတစ္ခုလုိ
တိတ္ဆိတ္ေအးစက္လုိ႔
ငါတုိ႔ဟာ ကုိယ့္စ်ာပနကုိယ္ေတာ့
သရဏဂုံတင္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္
