ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အေတာ္ေလး လူ၀ါး၀ခဲ့တာေတြ ႐ွိဖူးေလေတာ့ သူ႕စာအုပ္ကိုဖတ္ရင္း ၿပံဳးလိုက္ရယ္လိုက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ႐ူးေနသလိုေတာင္ ထင္ရတယ္။
စာလည္း မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီမို႔ စာေရးခ်င္စိတ္ကေလးကလည္း ျပင္းျပလာ။ လတ္တေလာ ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကိုလည္း ဂုဏ္ျပဳခ်င္တာေၾကာင့္ ဦးသာဓုလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူ၀ါး၀ခဲ့တာေလးေတြထဲက တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေပါ့။ အသက္က တစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကေလးမွာ (ကေလးအ႐ြယ္သာသာမွာ) အေတာ္ေလးကို လူ၀ါး၀ခဲ့ဖူးသဗ်။ ကိုၿဖိဳးရဲ႕ ဦးေလးအႀကီးတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ နယ္ေဒသတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း မဂၤလာခန္းမမွာ စကၠဴေရာင္စံုႀကိဳးလိပ္ကေလးေတြ ဟိုမွဒီ၊ ဒီမွဟို ခ်ိတ္ဆြဲ။ အဲဒီႀကိဳးကေလးေတြၾကားထဲမွာ ေရာင္စံုပူေဖာင္းေတြကို အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကေလးနဲ႔ လိုက္ခ်ိတ္။ မဂၤလာပြဲမစခင္ တစ္ရက္အလိုမွာ ကိုၿဖိဳးအပါအ၀င္ တျခားတျခားေသာ မဂၤလာပြဲကို ၀ိုင္း၀န္းကူညီသူေတြရဲ႕ အေထာက္အပံ့နဲ႔ အခန္းအနားက်င္းပမယ့္ ခန္းမဟာ အေတာ့္ကို လွပသြားတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ကိုၿဖိဳးက ကေလးတန္မဲ့နဲ႔ လူႀကီးေတြ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ိုင္းလုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အသည္းအသန္လိုက္ ကူညီေနမိခဲ့တာေပါ့။ အမွန္က ဆင္ႀကံႀကံေနတာဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ေတြလည္းၿပီးေရာ အားလံုး အတူတူ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ အပန္းေျဖေနတုန္းမွာ ကိုၿဖိဳးက ဦးေလးကို ေမးလိုက္တယ္။
"ဦးေလး မနက္ျဖန္ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးရင္ သားကို အဲဒီ ပူေဖာင္းေတြ အကုန္ေပးေနာ္" လို႔။ အမွန္က ေမးတယ္ဆိုတာထက္ ေတာင္းတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ သူကလည္း ေလွ်ာေလွ်ာ႐ွဴ႐ွဴပါပဲ။ အင္းတဲ့။
တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္လည္း ၿပီးေရာ အားလံုးက ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြသိမ္းဆည္း ခံုေတြသိမ္းဘာညာလုပ္ေနတုန္းမွာ ကိုၿဖိဳးက ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ပူေဖာင္းေတြ လိုက္ျဖဳတ္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အသင့္ေဆာင္ထားတဲ့ အပ္ခ်ည္လံုးနဲ႔ ပူေဖာင္းေတြကို ႀကိဳး႐ွည္႐ွည္ကေလးေတြ ခ်ည္ၿပီး အတြဲလိုက္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကံစည္တာေပါ့။ အပ္ခ်ည္လံုးက မေန႔ကတည္းက ဖြက္ထားတာေလ။
အားလံုး သူ႕အလုပ္နဲ႔သူ႐ႈပ္ေနတုန္း ကိုၿဖိဳးလည္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္ကို အသာဆြဲၿပီး ေစ်းထဲကို ပူေဖာင္းတစ္တြဲနဲ႔အတူ ထြက္ခဲ့တာေပါ့။ သူေတာ့ ဘာလုပ္မယ္ မသိဘဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ပါလာေလရဲ႕ေလ။ ေစ်းထဲလည္းေရာက္ေကာ ကိုၿဖိဳးတစ္ေယာက္ ကေလး႐ွိတဲ့ ဆိုင္ေတြေ႐ွ႕မွာ တစ္ေခါက္ၿပီးတစ္ေခါက္ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ပါးစပ္ကလည္း ပူေဖာင္းေတြရမယ္ ပူေဖာင္းေတြဆိုၿပီး တတြတ္တြတ္႐ြတ္လို႔ေပါ့။ ကိုၿဖိဳးကို သနားလို႔ပဲလား ဘာလို႔လဲေတာ့ မသိဘူး။ ပူေဖာင္းေတြ ေရာင္းရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေစ်းေတာင္ ကပ္ဆစ္ၾကေသးတယ္။
ကိုၿဖိဳးက တစ္က်ပ္ဖိုး သံုးလံုးနဲ႔ ေရာင္းတာေလ။ တစ္ခ်ဳိ႕က ေလးလံုးေပးပါဆိုၿပီး ဆစ္ၾကေသးရဲ႕။ မရလို႔ပါဗ်ာ ဘာညာေျပာၿပီး မနည္းေရာင္းထုတ္ရတယ္။ အရင္းလည္း စစ္ေကာ ေနာက္ဆံုးပိတ္မွာ ကိုၿဖိဳးလက္ထဲ ပူေဖာင္းတစ္လံုးနဲ႔ ေငြ ၂၈ က်ပ္ခြဲရပါေလေရာ။ အတူအေဖာ္လိုက္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကိုၿဖိဳးေနာက္ကေန တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္နဲ႔ ျပန္ရေအာင္ကြာ လူႀကီးေတြ သိသြားရင္ အဆူခံရမယ္ခ်ည္း ေျပာေနေတာ့တာ။ ပိုက္ဆံေတြလည္းရေရာ ကိုၿဖိဳးက သူ႕ကို ၈ က်ပ္ခြဲေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေခၚသြားၿပီး မဂၤလာေဆာင္က ပိုတဲ့ ဒံေပါက္ထမင္းပါ ထပ္ေကၽြးလႊတ္လိုက္တယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္မ်ားေနၾကတာမို႔ မသိၾကေသးဘူးေလ။
ေနာက္ရက္ ေစ်းျပန္ထြက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ကိုၿဖိဳးရဲ႕ အဖိုးနဲ႔ ဦးေလးေတြဆီကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လာေျပာၾကေလရဲ႕။ ကိုၿဖိဳးကေတာ့ အေဆာ့မက္သူပီပီ သြားကစားေနတာမို႔ ဘာမွကို မသိလိုက္ဘူး။ အိမ္လည္းျပန္ေရာက္ေကာ အဖိုးကစၿပီး ကိုၿဖိဳးကို ေခၚတယ္။ ဦးေလးေတြကလည္း ထိုင္ေနေတာ့ ကိုၿဖိဳးေတာ့ အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆိုတာ သိလိုက္ၿပီ။ အဲခါက်ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေပါ့။ အဖိုးက ေမးတယ္။ မင္းပူေဖာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေရာင္းစားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္လားတဲ့။ ကိုၿဖိဳး ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ ဘာလို႔ေရာင္းတာလဲတဲ့။ မုန္႔ဖိုးလိုခ်င္လို႔လားတဲ့။ ကိုၿဖိဳးက ေခါင္းခါျပလိုက္ၿပီး မုန္႔ဖိုးလိုခ်င္ရင္ အဖိုးတို႔ဆီကေန ေတာင္းမွာေပါ့။ အခုက ပူေဖာင္းေတြ အလကား ေဖာက္ပစ္မယ့္အတူတူ ပိုက္ဆံရေအာင္ တမင္ေရာင္းစားတာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲခါမွာပဲ ကိုၿဖိဳးရဲ႕ အဖိုးရယ္ ဦးေလးေတြရယ္က ကိုၿဖိဳးကို ၿပံဳးစိစိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး မင္းအေတာ္ လူ၀ါး၀တဲ့ေကာင္တဲ့ဗ်ာ။
အခုခ်ိန္ထိ ကိုၿဖိဳး တစ္ေယာက္နားမလည္တာတစ္ခုက ဘာမ်ားလူ၀ါး၀မိလို႔ပါလဲဆိုတာကိုေပါ့။
ကိုၿဖိဳး
