ေနာက္က်ေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြက
ေဟာဒီကမာၻကို အတိုင္းသား ျမင္လိုက္ၾကတယ္

အဲဒီပေရာ္ဖက္ဆာေတြနဲ႔ ေဟာဒီကမာၻ
ကယ္လို႔မရႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ

ကဗ်ာဆရာလက္တစ္ဆုပ္စာနဲ႔ေတာ့
ဘာကာရံမွလည္း မလွေတာ့ပါဘူး

အရာရာဟာ အရင္ကနဲ႔ ဟိုးအရင္ကလိုပါပဲ
ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ ...

ကိုၿဖိဳး

တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီဆိုရင္
သစ္သားကဗ်ည္းတစ္ခ်ပ္ေလးေတာင္မွ ခ်န္မထားေၾကး
အသံုးမ၀င္တဲ့ ေရပြက္ကေလးတစ္ခုရဲ႕ အမွတ္သေကၤတ
ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မျပေၾကး

လမ္းမဆံုးေသးေပမယ့္ ခရီးကေတာ့ ဆိုက္ခဲ့ၿပီ

ကိုၿဖိဳး

မိုးတိမ္ေတြ ညိဳတာ ဘာလို႔လဲ ေမးရင္ ...
သူတို႔လည္း ...
ကိုယ့္လို ငိုခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ကြယ္ ...

ေမေမရယ္ေလ ...
သားဘ၀က နာလိုက္တာ ...
စိတ္ထင္တိုင္းေပါက္ခဲ့ၿပီးမွ
လိုရာခရီးမေရာက္လိုက္ရတဲ့ ဘီးလို
ခုေတာ့လည္း သံခၽြန္ျမျမတစ္ခုက
ရင္ဘတ္ထဲ ႐ွလို႔ေနေပါ့ ...

လူ႔သေဘာက္ေတြေၾကာင့္
စိတ္ကလည္း ေႏွာင့္လို႔ေနရတယ္
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ အတင္းေျပာ႐ံုကလြဲလို႔
ဘာမွ မလုပ္ေပးတတ္တဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေပါ့
ေျပာင္းခ်င္တိုင္း ေျပာင္းသြားတတ္ၾကတဲ့ စိတ္ေတြၾကားမွာ
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ကေလး ပါးပါးလွပ္လွပ္ရယ္နဲ႔
ေထာင္းခနဲ ေထာင္းခနဲ ႀကိဳးေတြျပတ္ထြက္သြားတယ္

မသင့္ပါဘူးကြယ္တဲ့
ေလာကရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြၾကားမွာ
တိတ္တိတ္ကေလး က်ိတ္ငိုဖူးခဲ့ရတာေတြကို
ဘယ္သူ သိနားလည္မွာလဲ

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့လည္း
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အေနနဲ႔
လမ္းေလးခြဆံုမွာ ထိုင္ၿပီး
ေတြ႕သမွ်လူကို တိုးတိုးကေလး ထိုင္ဆဲေနလိုက္ခ်င္မိတယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စၿပီးေတာ့ေပါ့ကြယ္ ...

မိုးတိမ္ေတြ ညိဳတာ ဘာလို႔လဲ ေမးရင္ ...
သူတို႔လည္း ...
ကိုယ့္လို ငိုခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ကြယ္ ...

ကိုၿဖိဳး