သူသီခ်င္းခ်စ္တတ္သျဖင့္ ကံေကာင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ ကံမဆိုးခဲ့။ အတန္ငယ္နားရွႈပ္သြားမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ရွင္းျပပါရေစ။ သူသီခ်င္းခ်စ္တတ္သျဖင့္ သီခ်င္းရွင္အား ၾကင္နာမည့္ဆဲဆဲ (ထိုသို႔ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္ ကံဆိုးမည့္ဆဲဆဲ) ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ... မိုးနတ္မင္း၏ အလိုကား ထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံမဟုတ္ပါဘဲ ဆိုးရြားလြန္းတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ကံၾကမၼာကား ဒီတစ္ခါ ေကာင္းလြန္းေပစြ ... ေကာင္းေပစြ ... ။
သူသီခ်င္းဆိုသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးပါဘဲ နတ္သမီးဆိုသည္မ်ားကို ေျပးေျပးျမင္ေယာင္တတ္သည္။ သူ႕အား နတ္သမီးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ အားမထုတ္ပါ။ မည္သည့္အခါမွ်လည္း အားမထုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးသမွ်ေသာ နတ္သမီးမ်ားသည္ ကလက္တက္တက္ႏွင့္ ေျပာင္စပ္စပ္ႏိုင္လြန္းလွသည္။ အခၽြန္ေတြ အတက္ေတြ အေျပာင္ေတြ အလက္ေတြႏွင့္ မ်က္ေစ့ေနာက္လြန္းဖြယ္။ ဒါဆိုလွ်င္ ဘာကိစၥနတ္သမီးမ်ားကို ေျပးျမင္ေယာင္ရသနည္းဟု ေစာေၾကာဖြယ္ရာပင္။ ဟုတ္ေပ၏။ ေမးလည္းေမးသင့္၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဆင္သင့္ထုတ္ပိုးထားသည့္ အေျဖတစ္ခုမွာ " မသိပါ " ဟူ၍ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ အမ်ားသူငါေျပာေျပာေနသည့္ စကားမ်ား အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုမက ေနရာယူထားၾကသျဖင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေသခ်ာသည္က အမ်ားသူငါ ရည္ညႊန္းသည့္ လွပသည့္ နတ္သမီးဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တနည္းဆိုလွ်င္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ နတ္သမီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား သူ၏ နတ္သားမဟုတ္သည္ကေတာ့ အတန္ငယ္ ဇါတ္နာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ကား နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ေလသည္။ အစြယ္ကားကား မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ရွဴးသိုးသိုးႏိုင္သည့္ နတ္ဆိုးျဖစ္သည္။ (ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ဟု မေျပာဘူးဆိုလွ်င္ တစ္ခု ေျပာျပခဲ့ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ေကာင္းအတန္ငယ္ရွိေနေသးသည့္ နတ္ဆိုးျဖစ္သည္ေလ။)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂစ္တာလည္း မတီးတတ္ သီခ်င္းလည္း မဆိုတတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ဂစ္တာတီး၍ သီခ်င္းဆိုတတ္သူမ်ားထက္ေတာ့ အနည္းငယ္ပို၍ တတ္သည္ဟု အထင္ေရာက္ေနမိသည္။ သိခ်င္လွ်င္ သူ႕အားသြားေမးၾကည့္ၾကပါ။ ကိုယ္ဘာစြမ္း၍ ဘာစြမ္းမွန္း နားမလည္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္စီးတဲ့ျမင္း အထီးလား အမလားဟု လာေမးလွ်င္ အေျခာက္ဟု ျပန္ေျဖပါမည္။ သို႔မဟုတ္လည္း ေယာက်္ားရွာဟု ျပန္ေျဖပါမည္။ သို႔မဟုတ္လည္း နပုန္းဟု ျပန္ေျဖပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကူးတစ္ခုမွာ အခ်ိန္တစ္ခုေပး၍ ဂစ္တာတီးသင္ရန္ႏွင့္ သီခ်င္းဆိုသင္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္ရပါက ... နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား သီခ်င္းကို ဒီဗြီဒီတစ္ခ်ပ္စာ ကိုယ္တိုင္ျပန္တီး ကိုယ္တိုင္ျပန္ဆို၍ သူ႕အား လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ေသာက္သံုးမက်ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္ကို အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္ထပ္မက္ေနရဆဲပင္ျဖစ္သည္။
ကိုယ့္ဆီလာခဲ့ပါ ... ေလွ်ာက္လည္ရေအာင္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မဖိတ္ေခၚႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ဖုန္းတစ္ခါႏွစ္ခါလည္း မဆက္ႏိုင္ပါေခ်။ သူဖုန္းဆက္လွ်င္သာ ဖုန္းခ်ခ်ပစ္တတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘယ္ဘုရားသခင္၏ အမိန္႔ျဖင့္ သူတြယ္တာေနပါသနည္း။ ထိုဘုရားသခင္အား တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာဘ္ထိုးရန္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဆင္သင့္ထုပ္ပိုးၿပီးသား ကဗ်ာမ်ားသာ ရွိေနပါသည္။ ရင္ကြဲနာက်လုလု ခံစားရတတ္သည့္ ေန႔ရက္မ်ား မၾကာခင္ ကုန္ဆံုးသြားၾကပါလိမ့္မည္။
စကားတစ္ခြန္း ၾကားဖူးပါသည္။ မေလွ်ာက္ဘဲေနရင္ မေရာက္ ... ေလွ်ာက္မွ ေရာက္မည္ဟူ၍။ ကၽြန္ေတာ္ကား ေလွ်ာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ လမ္းျပေျမပံုႏွင့္ သံလိုက္အိမ္ေျမာင္မပါသျဖင့္ ဘယ္ကိုေရာက္လို႔ ေရာက္ေနမွန္း မသိပါေခ်။ ေတာ္ေသးသည္ကား အနီးအပါးတြင္ အေဖာ္ဆို၍ တစ္ေယာက္ေသာသူပါေနေသးသျဖင့္ ... ။ လာပါေလ ... ။ သြားၾကပါစို႔ ... ။
ေက်းငွက္ကေလးမ်ား သီခ်င္းဆိုသည္ကို က်လိက်လိဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုေကာင္မေလးသီခ်င္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္နားတြင္ နားၾကပ္ေတာင္ႏွင့္ မထိတထိ လာလာကလိေနသလို ယားက်ိက်ိႏွင့္ ခံစားရတတ္သည္။ ထိုယားယံျခင္းကား ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ေသာ ယားယံျခင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတ္မွတ္ထားမိသည္။ သူ႕ဘ၀ကေလးကို ပါ၀င္ပတ္သတ္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္းလက္မွတ္အား အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ ထိုးဖြက္ထားခဲ့မိေလသည္။ ေတာ္ေသးသည္ကား ေပ်ာက္မသြားခဲ့ေခ်။
ဘ၀ကို အနမ္းခ်ဳိခ်ဳိမ်ားႏွင့္ ဒီလိုတည္ေဆာက္ခဲ့ပါသည္ဟု သက္ေသျပၾကပါစို႔ေလ။ ငတ္လုဆဲဆဲ ေန႔ရက္မ်ားကိုလည္း တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ထမင္းလုတ္ႀကီးႀကီးမ်ားကို မွန္းၿပီး ၀ၾကပါစို႔ ... ။ ေငြမရွိ၊ ဂုဏ္မရွိ၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းမရွိ၊ ... မရွိျခင္းတရားမ်ားႏွင့္အတူ ရွိျခင္းတရားမ်ားအတြက္ ပန္းတိုင္သတ္မွတ္ၿပီး သြားၾကပါစို႔။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေသာ စကားသံမ်ားေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုေနမိခဲ့သည္။ သူႀကိဳက္သည္ဆိုေသာ ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။ ဂစ္တာလည္း မတီးခဲ့ပါေခ်။ သူအလြတ္ရေနသည့္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။ သူ႕ဘ၀၏ အမွတ္တရ ကြက္လပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ရယူႏိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာသည့္အဆံုး၊ အရာအားလံုးကို မုန္းတီးစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္နာက်င္ေၾကကြဲစြာ သီဆိုေနမိသည္ကား ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ထိုေန႔ရက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကမာၻေလးထဲတြင္ လူမသိသူမသိ မုန္တိုင္းတိုက္ကာ ငလွ်င္ျပင္းစြာလႈပ္ခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေတြ မိုးျဖစ္ အက္ဆစ္တိမ္တိုက္တို႔ႏွင့္ ႏွလံုးသားတစ္၀ိုက္ကို တစ္ၿပိဳက္ၿပီးတစ္ၿပိဳက္ အဆက္မျပတ္တိုက္ခတ္ခဲ့သည့္ အဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကား လဲက်ေသဆံုးခဲ့ေခ်ၿပီ။
ပံုျပင္ထဲကလို ေရႊမင္းသမီးေလး၏ အနမ္းတစ္ပြင့္ျဖင့္ပင္ ရွင္သန္ထေျမာက္လိုပါသည္။ သူကိုယ့္ကို နမ္းလို၏ မနမ္းလို၏လည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိပါေခ်။ ဂစ္တာတီး၍ သီခ်င္းဆိုေနသည္ကို နားဆင္ေနေလျမည္လား။ လာလည္ပါဟုေျပာေသာ ေနရာတစ္ခုကို သြားသြားလည္လည္ လုပ္ေနမည္လား။ ဖုန္းဆက္ကာ စကားေတြ ေမးထူးေခၚေျပာျဖင့္ပင္ ေျပာေနေခ်မည္လား ကၽြန္ေတာ္ မသိပါေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သိေနသည့္ တစ္ခုေသာ အရာကား ... တစ္ခ်ိန္တြင္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိတရရွိလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျမက္ပန္းတစ္ပြင့္ပင္ျဖစ္ေစ ... သူ အမွတ္တရျပဳလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ႏႈတ္ဆက္ ဓမၼေတးတစ္ပုဒ္ျဖင့္ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလွ်က္ ... ။ သီခ်င္းခ်စ္သူနားဆင္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ခႏၵာျဖင့္ တီးခတ္ယူရသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္ေလသည္။
ကဗ်ာဆရာေတြ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းသည္ စိတ္ခံစားမႈကို ဦးစားေပးလြန္းသည္ဟူသည့္ အခ်က္အား ဤေနရာတြင္ အျပည့္အ၀ ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါသည္။ အရာတစ္ခုလည္း ထပ္ေလာင္း အသိေပးခဲ့ပါဦးမည္။ " ကိုယ္ခံရမွ သိမယ္ " ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါမွ တမ္းတစရာ အမိလည္း အဆင္သင့္ရွိပါေစေလ။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ကိုၿဖိဳး
