မဂၤလာနံနက္ခင္းပါတဲ့
ေသာက္စကားမ႐ွိ ေသာက္စကား႐ွာၿပီး
လာလာ ပတ္သတ္ၾကတယ္
စားၿပီးၿပီလား ေနေကာင္းရဲ႕လား
အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား
ပဋိသေႏၶစကားေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားဗိုက္ႀကီးလည္း ေဖာင္းကားလို႔ေနေပါ့

ခင္မင္ခ်င္လို႔ပါဆိုလိုက္႐ံုနဲ႔
ျပန္ျပန္ၿပီး အခ်ိန္ေတြေပးလိုက္ရတာ
ခံစားခ်က္ေတြကို မွ်ေ၀လိုက္ရတာ
ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္လည္း ႐ိုင္းတယ္ပဲ ျဖစ္ဦးေတာ့မယ္
ေသာက္က်က္သေရယုတ္တယ္

ေသာက္လုပ္ေသာက္ကိုင္မေကာင္းဘူးဆိုရင္လည္း
ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ကိုင္ၿပီး
လမ္းေဘးမွာသာ ထိုင္ေနလိုက္ေပါ့
သနားတတ္သူ ... လူသား ...
ခင္ဗ်ားကို ... ငါးျပားဆယ္ျပား ေ၀မွ်ၾကလိမ့္မယ္
သူ တစ္ဖက္သား ခံစားခ်က္ေတြကို
ဓားျပလို တိုက္ယူ ခိုးသူလို ဖြက္ယူ
ပြဲဆူေအာင္ လုပ္တတ္ၾကသူေတြ
ေဟာဒီကမာၻေျမကို စီရင္ခ်က္ခ်မဲ့ေန႔မွာ
ဘယ္ေနရာကေန ေနၾကမွာလဲ
လဲသာ ေသလိုက္ၾကပါေတာ့ကြာ

ေဟာဒီကမာၻမွာ လူေတြ ... လူေတြ ...
ၿပီးေတာ့ လူေတြ ... လူေတြ ... လူေတြ ...
အဲဒီ ေသာက္က်င့္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ လည္ပတ္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့
ငါ ေဟာဟိုေခ်ာင္တစ္ေနရာမွာ
၀ုတ္ ... ၀ုတ္ ... ၀ုတ္ ... ၀ုတ္ ... နဲ႔
ထိုး ... ထိုးၿပီးပဲ ေဟာင္ေနလိုက္ေတာ့မယ္
လူလုပ္ရတာ စိတ္ဓါတ္က်ဖို႔တယ္ေကာင္းသကိုး ...

ကိုၿဖိဳး

ဒါဟာ ေသာက္ေရးသိပ္မပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ စကားျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔ သိထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ေသာက္ေရးသိပ္မပါတာေတြ သိပ္ကိုမ်ားတယ္
ေသာက္လုပ္ေသာက္ကိုင္မ႐ွိဘဲ ေသာက္ပ်င္းႀကီးၿပီး အိပ္ေနတုန္းမွာမွ
ေသာက္ေရးမပါတဲ့ ဖုန္းျမည္သံေတြကလည္း ထ, ထၿပီး ျမည္တတ္ေသးတယ္
ေသာက္ေရးမပါတဲ့ ရာသီဥတုကလည္း ေဟာဒီ ကမာၻ႕လူထုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပူေလာင္ျပင္းခတ္ေနတယ္
ပက္လက္လွန္ ရင္ဘတ္ဟၿပဲနဲ႔ ေဟာဒီေလာကထဲက ဓမၼတရားေတြကို ရင္ႏွင့္ဆီးခံ
အသံအထပ္ထပ္ ဖြင့္ခ်ပစ္တတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း ဆူညံဆူညံပါပဲ

အေသအခ်ာ ျပန္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ
ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အသားက်လူ႕ဘ၀ကို
ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ေရ႐ြတ္လိုက္မွန္းမသိတဲ့
ေသာက္ေရးကို မပါဘူးဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက
က်ဳပ္ဆီကို ဘာလက္မွတ္မွ မပါဘဲ ေရာက္ခ်လို႔လာတယ္
တကယ္ပါကြယ္
အိပ္ေမာက်ဖို႔ အေတာ့္ကို ျပန္ၿပီး ႀကိဳးစားယူရဦးေတာ့မယ္

ကိုၿဖိဳး

ေဟာဒီကမာၻေျမႀကီးဟာ
နည္းနည္းေလးေတာ့ အျပစ္တင္ဖို႔ေကာင္းတယ္
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ဘုရားသခင္ဟာ
ဘက္လိုက္တတ္သူႀကီးပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ရင္
ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္း႐ိုက္ၾကဦးေတာ့မယ္

ဒါေပမယ့္ ...
ဒါေပမယ့္ ...
ဒါေပမယ့္ ...
ၿပီးျပည့္စံုတဲ့အလွကိုေတာ့ သူမဖန္ဆင္းတတ္ေသးဘူးေလ

ဟာကြာဆိုၿပီးေတာ့
ခင္ဗ်ား ၿငီးတြားလိုက္တိုင္းမွာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမႈအေပၚကို
အလိုမက်သံႀကီးက ပါေနေပါ့

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ
ထူးမျခားနားတဲ့ ျပဇါတ္တစ္ပုဒ္မွာ
ခ်စ္ေသာသူကို ခဏခဏဆံုး႐ႈံးလိုက္ရ
ျပန္ရလိုက္ရနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ကို လိုက္ေနတာပါပဲ

ေဟာဒီကမာၻေျမႀကီးမွာ
ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ဟာ
အတြင္းသံေတြကို ဆံုး႐ႈံးေနၾက
ကိုယ့္ဆႏၵေတြကို ဆံုး႐ႈံးေနၾက
နိစၥဒူ၀ ဘ၀ရဲ႕ အသံေတြ အထပ္ထပ္နားဆင္ရင္း
ဘယ္လမ္းသြားရမွန္းမသိတဲ့အဆံုး
ႏြားေျခရာခြက္ထဲပဲ ျပန္ျပန္အိပ္စက္လိုက္ၾကတယ္
ေဟာဟို ျပင္ပကမာၻက ငါ့ေနရာေလာက္မွ မမိုက္တာဆိုတဲ့
အသံကိုပဲ လႈိင္းအထပ္ထပ္နဲ႔ ပဲ့တင္ထပ္လိုက္ၾက

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနခ်ိန္တိုင္းမွာ
ေမးေနမိတဲ့ ေမးခြန္းကေလးတစ္ခု႐ွိပါရဲ႕
ငါဟာ ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘာလဲ ??? ဆိုတာေပါ့
ၿပီးေတာ့လည္း မေျဖႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ
ဘုန္းခနဲ ျပန္လဲက်
မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ထခဲ့ေပမယ့္လည္း
ခါးကေတာ့ နာခဲ့ၿပီေလ

ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္က
ကမာၻႀကီးကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာလိုက္တဲ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္

ကမာၻႀကီးက လူတစ္ေယာက္ကို
အက်ဥ္းခ်ထားတဲ့
ေလွာင္အိမ္တစ္ခုလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္

အရာအားလံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြကို
လြန္ခဲ့ေသာ လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္ကပဲ
ေျမႇာက္လို႔ထားလိုက္မိတယ္

အေစာ္ကားခံ အႏွိမ္ခံဘ၀မွာ
ဘယ္သူေတြကမ်ား သာယာၾကလဲ
အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့ဘ၀မွာ
ဘယ္သူေတြကမ်ား ၾကည္ႏူးေနၾကလဲ
လင္းေ၀ရီေမွာင္ေနတဲ့
တိမ္နဲ႔ေတာင္ကို ျဖတ္ဖို႔
အခ်စ္ ... မင္းငါ့ေတာင္ပံကေလးလုပ္ပါလားဆိုေတာ့
သူက ေခါင္းညိတ္လို႔ျပတယ္
ၿပီးေတာ့လည္း
သူကခ်ည္း ပ်ံပ်ံတက္သြားလိုက္တာ
ဘာဆိုဘာနဲ႔မွကို လိုက္မမွီေအာင္
ငါ ေနာက္က်လို႔ခ်ည္း က်န္က်န္ခဲ့တယ္

အျပစ္တင္ေစာသူဟာ ကိုယ္ပါကြယ္
ေဟာဒီေလာကကို အေပါင္းလို႔ ကိုယ္မၾကည့္တတ္ဘူး
ႏႈတ္ရိပ္ေတြျပေနတဲ့အခါ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့တာေတြကို
ျမင္ျမင္ေနတဲ့အခါ
ကိုယ့္စိတ္ေတြက ၾကမ္း႐ွလို႔လာၾကတယ္
ကိုယ့္စကားသံေတြကလည္း အၾကင္နာေတြနဲ႔ မခ်ဳိျမေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္

ဒါဟာ အမွန္တရားမို႔
ကိုယ္လက္ခံထားပါရဲ႕ေလ
ကိုယ္လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးသြားတာ
သူျဖစ္ေနမွာကိုေတာ့
ခုခ်ိန္ထိ တဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္
ေၾကာက္႐ြံေနတုန္းေပါ့။

ကိုၿဖိဳး

ေဟာဒီေလာကကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔
ငါ့ေတာင္ပံေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္လိုက္တယ္
ငါ ပ်ံတက္သြားပါ့မယ္
အေ၀းဆံုး ...
အျမင့္ဆံုး ...
ဟိုး ... ေကာင္းကင္ဘံုဆိုတဲ့ ေနရာအထိေပါ့
ေဟာဒီ လူေတြရဲ႕ ေလာကကိုေတာ့ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္

ခ်စ္ခဲ့တာေတြ ...
ခ်စ္ဖူးတာေတြ ...
ခ်စ္ေနတာေတြ ...
မုန္းခဲ့တာေတြ ...
မုန္းဖူးတာေတြ ...
မုန္းေနတာေတြ ...
ဘာတစ္ခုမွကို သံုးမရေလာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ရခက္ခဲ့ၿပီ

ေတြ႕လား
ေဟာဟိုက အလ်ား တစ္လက္မေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔
အနံ တစ္လက္မေလ်ာ့ေလ်ာ့
သတၱဳျပား ပါးပါးကေလးတစ္ခ်ပ္
ငါ့လက္ေကာက္၀တ္ေပၚကိုလည္း ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဆြဲခ်သြားေရာ
နီေစြးေနတဲ့ အရည္လဲ့လဲ့ေတြၾကားမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ေတြ႕လိုက္တယ္
သိပ္ညံ့လြန္းတဲ့ေကာင္လို႔ေတာင္ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္မိေသးရဲ႕

ခုေတာ့လည္း
ငါ့ေတာင္ပံခတ္သံေတြကို ငါျပန္ၾကားေနမိေပါ့
ဟိုးအေ၀းဆံုးကို ပ်ံတက္သြားဖို႔
အားယူေနတဲ့ေကာင္ဟာ ငါ ...
... လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလိုက္မိခ်ိန္

ခက္တာပဲကြယ္
အနီးအပါးမွာလည္း
စကားတြတ္ထိုးဖို႔ လူလည္းမ႐ွိ ... ။

ကိုၿဖိဳး

သူေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ထင္လို႔
ကိုယ္ႏိုးထခဲ့ပါတယ္
႐ိုးရိပ္ရီေ၀ေနတဲ့ ကိုယ့္ပံုရိပ္ေတြက
ကိုယ့္ကို ေျမေပၚဆြဲဆြဲခ်ေနတယ္
ဘာတစ္ခုမွ အသံုးမက်တဲ့ ကိုယ္ပါကြယ္
ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနရတာကိုမွ
သာယာယစ္မူးေနမိတယ္

မိနစ္စကၠန္႔ေတြနဲ႔အမွ်
ကိုယ့္အာ႐ံုေတြ ေ၀ကာ၀ါးေနၾကေပါ့
လူးလူးလွိမ့္လွိမ့္လွတဲ့ မနက္ခင္းေတြမွာ
ကိုယ္ဟာ အထီးက်န္ျခင္းကိုမွ
ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ ေပးကာ၀ယ္ထားရသူ

တခ်က္ခ်က္ကေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ကေလးေတာင္
မျမည္ဘဲ
နာရီေတြက ကုန္လြန္ကာ ေ႐ြ႕လ်ားသြားၾကတယ္

အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ စိတ္ကူးေတြနဲ႔လူ
ေသဖို႔မထူးတဲ့ဘ၀မွာ ေနဖို႔ေကာထူးဦးမွာလား
လိုတာရတဲ့ ငွက္ ...
ပ်ံအတက္မွာ ေလာက္စာမိလို႔သြားေပါ့
ေျခကားယားလက္ကားယားနဲ႔
ကိုယ္ျပန္ျပဳတ္အက်မွာ
ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ
ကမာၻေျမႀကီးက သစၥာေတာ္ အနႏၱနဲ႔ ေပြ႕ဖက္တယ္

ဒီတစ္ခါေကာ
ကိုယ္ျပန္လည္ႏိုးထေစဖို႔
သူ႕လက္တို႔ကမ္းလင့္ဦးမွာလား ???

အခ်စ္ရယ္
မင္းရဲ႕ သစၥာ႐ွိေသာ ကိုယ္ပါကြယ္
မ်က္ရည္ထြန္းေနတဲ့ ေဟာဒီကၽြန္းေျမမွာ
အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မ႐ွိ
ကိုယ္လြမ္းေနပါတယ္

ကိုၿဖိဳး

ေျပာျပန္ရင္လည္း ငါလြန္တယ္လို႔ပဲ ထင္ၾကဦးေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ကေတာ့ သိေနၿပီးသားမို႔ ထူးေထြၿပီးေတာ့ ထင္ခ်င္မွ ထင္ေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေနာက္တစ္ခုက ငါဟာ မင္းတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနေသးတာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ မေျပာရင္သာ႐ွိမယ္ မင္းတို႔လည္း သိႏွင့္ေနၿပီးသားပဲေလ။ ငါဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးတယ္ဆိုတာကို။ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္တဲ့ လိပ္မ်ဳိးလုိ႔ အေျပာခံအဆိုခံၿပီးေတာ့လည္း မင္းတို႔က ငါ့ကို (မင္းတို႔ရဲ႕ အသံုးမက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို) ကာကြယ္ေပးထားၾကတယ္ေနာ္။

ဟုတ္ပါရဲ႕ကြယ္။ မင္းတို႔ ထင္တာ တစ္ခုေတာ့ မွန္တယ္။ ဒီေလာက္ဆိုးေနတဲ့ေကာင္ မိန္းမရရင္ လိမ္မာသြားလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒီလို ခပ္ဆိုးဆိုး ခပ္ေပေပေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး သူ႕အေပၚ သိပ္ေကာင္း႐ွာတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဖူးစာဆံုရတယ္ဆိုတာ။ အားနာတာပဲလား။ သနားတာပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ သူက ငါ့အေပၚ သိပ္ေကာင္းလြန္းေတာ့ ငါသိပ္ဆိုးျပလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံစားလာရတယ္။

ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္။ မင္းတို႔ သိထားတဲ့ ငါဟာ သိပ္ဆိုးတဲ့ လူဆိုးေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လိမ္မာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ လိမ္မာျပရတာေလာက္ အရသာ႐ွိတာ ဘယ္႐ွိလိမ့္မလဲ။ လူတကာနဲ႔ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြဆက္ဆံၿပီး လူလိမ္မာလုပ္ေနရတာေလာက္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ ဘာ႐ွိလိမ့္မလဲ။ ငါဘာေၾကာင့္ မသိခဲ့တာပါလဲကြယ္။ အခုမွ သိပ္ကို ညံ့ခဲ့ပါလား ျပန္ေတြးရင္လည္း အလကားျဖစ္ဦးေတာ့မယ္။ ငါ့ဘ၀ကို ငါ အသံုးမက်လွစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးမွ သူ႕လို ငါ့အေပၚ သိပ္ကို အႏြံတာခံ႐ွာတဲ့သူမ်ဳိးနဲ႔ ဆံုဆည္းရတာမွ ကံေကာင္းတာလို႔ မေျပာရင္ ဘာကို ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာတုန္း။

သန္းထီႀကီးေပါက္ၿပီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခ်မ္းသာသြားတာမ်ဳိးကို ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာလား။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ေၾကးရတက္ေဆြမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ေကာက္ကာငင္ကာေပၚလာၿပီး အေမြေတြ လာေပးတာကို ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာလား။ မနက္အိပ္ယာႏိုးလို႔ မ်က္ႏွာအသစ္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားေလာက္ေအာင္ ေခ်ာလာ လွလာတာမ်ဳိးကို ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာလား။ (ဒါကေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္ ဆန္လြန္းတယ္)

မင္းတို႔ မနာလိုျဖစ္ေအာင္ ထပ္ေျပာျပရဦးမယ္။ ေျပာျပမယ့္သာ ေျပာျပရတာပါ။ မင္းတို႔ မနာလိုျဖစ္မယ္လည္း မထင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ နဂိုတည္းကိုက မင္းတို႔ မွန္းဆၿပီးသား ျဖစ္ေနမွာပါေလ။

မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ စုၿပံဳၿပီးျဖစ္လာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းထူးဆန္းေကာင္း ထူးဆန္းေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ငါ့အသား ငါျပန္ျပန္ဆြဲဆိတ္ၾကည့္ေနလို႔ သိေနရတယ္။ ခက္တာပဲကြာ။ ငါကလည္း သူ႕အေၾကာင္း ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကေန ဘယ္လို စၿပီး ေျပာျပရမွန္းကို မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

သူကလည္း သူ။ ငါ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ပဲ ငါ့အေပၚ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလြန္း႐ွာတယ္။ ေနဦးကြာ။ ေျပာမယ့္ေျပာ အစက စၿပီးေျပာမွပဲ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ခဏ စဥ္းစားပါရေစဦး။ အမွန္က ေမ့ေနတယ္ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ကေန စရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးေနတာေလ။ ငါဘယ္ကေန စေျပာရပါ့မလဲ။ အစ။ ငါတို႔ရဲ႕ အစ။

ငါတို႔ရဲ႕ အစဆိုတာ ငါတို႔ စသိခဲ့ၾကတာလား။ ငါတို႔ စကားေတြ စေျပာခဲ့ၾကတာလား။ ငါတို႔ စေတြ႕ခဲ့ၾကတာလား။ ငါတို႔ ဘ၀ကို စၿပီး အတူရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတာလား။ အစေတြက သိပ္ကို မ်ားလြန္းေတာ့ ဘယ္ကေန စရမွန္း ငါတကယ္ မသိဘူးေလ။

ငါသိပ္ကို ဆိုးတယ္ဆိုတာလည္း မင္းတို႔ အသိပဲ။ သိပ္ကို ဆိုးလြန္းေတာ့ အမွားေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ေန႔စဥ္လူမႈဘ၀ကို သြားသြားၿပီး ပတ္သတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႕အတြက္ အဆင္မေျပမွာ စိုးတာနဲ႔ပဲ ျပန္ျပန္ အဖတ္ဆယ္ၿပီး ျပန္ျပန္စေနရတာပါပဲ။ မင္းတို႔တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုစာကို ဖတ္ေနရသူေတြလည္း သိေလာက္ေရာေပါ့။ ငါဟာ ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္။

ငါတို႔ စသိခဲ့ၾကတာက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာကတည္းကေပါ့ေလ။ အမွတ္မထင္ဘဲ စေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ အမွတ္ထင္ထင္႐ွိေနခဲ့တာကို မင္းတို႔လည္း သိခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ သူ႕ဘ၀အတြက္ ဘယ္လို အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာ ငါပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ပါသလဲ။ ငါလည္း မသိေတာ့ဘူး။ သူ႕ကိုသာ ေမးၾကည့္ၾကကြာလို႔ပဲ စကားလႊဲခ်ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။

သူက အၿမဲေျပာတယ္။ ငါက သူေျပာတာေတြကို မွတ္မထားလို႔ဆိုၿပီးေတာ့။ ငါလည္း လူပဲေလ အရာအားလံုးကို လိုက္ၿပီး မွတ္မိေနတာမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္႐ွိပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔က်ေတာ့ ထူးဆန္းတယ္။ ေန႔ရက္ေတြကို မွတ္မိေနတာမ်ဳိး ကိန္းဂဏန္းေတြကို မွတ္မိေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘဲ … သူ ေျပာဖူးတဲ့ စကားေလးေတြကို လိုက္ၿပီး မွတ္မိေနတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူက ငါ မမွတ္မိဘူးထင္ေနတာမ်ဳိးကို သေဘာက်ေနတတ္မိတယ္။

ငါ အခုလိုေတြ စာေရးေနရင္ သိပ္ကို သေဘာက်တာပဲလို႔ သူေျပာဖူးတယ္။ ငါလည္း ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ စာေရးတယ္ဆိုတာ စက္႐ံုကေန ထုတ္လိုက္သလိုမ်ဳိး ဘယ္စံခ်ိန္စံညႊန္းကို ဘယ္မိုနဲ႔ ထုတ္ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္လို႔မွ မရတာပဲကိုး။ အဲလိုပဲ ေရးဖို႔ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ေရးလက္စေတြကသာ ပြထလာတယ္။ တစ္ခါတရံမွာ သူ႕ကို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို မေျပာဘဲ ေနေနရတာေလာက္ ခံရခက္တာ မ႐ွိဘူး။

ရင္ဖြင့္စရာလူကလည္း ႐ွားလြန္းေတာ့ ငါ့မွာ စာေတြပဲ လွိမ့္ေရးေနရတယ္။ ငါ ဘာေရးတယ္။ ငါ ဘယ္သူ႕ကို ေျပာတယ္ဆိုတာေတြက အေရးမပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါမွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ငါစာေရးမယ္ႀကံလိုက္တိုင္း တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုလို သူ႕ကို ေရာ့ဒီမွာၾကည့္ဆိုၿပီး တိုးတိုးကေလး ေျပာျပမိတတ္တာပါပဲ။

သူ႕ရဲ႕ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ျဗဳန္းခနဲ ဆြဲလွည့္လိုက္သလို သူဟာ ငါ့ဘက္ကို လွည့္လာတယ္။ ေနထိုင္ေနၾက ပံုစံတစ္ခုကေန ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ကို ခရီးထြက္ခဲ့သူေပါ့။ သူဟာ သိပ္ကို သတၱိေကာင္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္လို႔ ငါက ၾသဘာေပးမိတယ္။ က်င့္သားမရေသးတဲ့ဘ၀မွာ ငါ့ဆႏၵသာ အေရးအပါဆံုးရယ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ငါ့ကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့သူ႕ကို ငါက အႏိုင္သိပ္က်င့္လြန္းတယ္။

ဒါဟာလည္း မထူးဆန္းပါဘူးလို႔ မင္းတို႔သိၾကမွာပါ။ ငါက နဂိုကတည္းကမွ ခပ္ဆိုးဆိုးရယ္ကိုး။ သူငါ့ကို သိပ္ခ်စ္ေလေလ ငါသူ႕ကို အႏိုင္က်င့္ေလေလမ်ားေတာင္ ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ငါ့ဆႏၵဟာ သူ႕ဆႏၵပါဆိုၿပီး သူ အၿမဲေျပာျပတတ္ေသးတယ္။

ပင္ပန္း႐ွာလြန္းတဲ့ သူ႕ရဲ႕ တစ္ေန႔တာမွာ ငါအထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့ေနမွာ စိုးတာနဲ႔ပဲ စကားေတြ ေျပာေျပာေန႐ွာတယ္။ ငိုက္ျမည္းမႈေတြကို အံတုၿပီး ညနက္နက္ေတြမွာလည္း ငါ့အနား အေဖာ္လုပ္ ငါ့ရဲ႕ စုတ္တီးစုတ္ပဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို နားဆင္တတ္႐ွာသူ။

ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ခ်ဳိနဲ႔လားလို႔ေတာင္ ျပန္ေမးၿပီး သူ႕၀တၱရားထက္ပိုတဲ့ ၀တၱရားေတြကို ရင္နဲ႔ မဆန္႔ေအာင္ သိမ္းထုပ္ထားရင္း ငါ့ကို အားတင္းေနေစတတ္သူ။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ ဘယ္ကိုေရာက္လို႔ ဘယ္ကိုေပါက္ေနၿပီလဲဆုိတာ ငါလည္း မသိေတာ့ဘူးကြာ။

ငါသိတာက တစ္ခုတည္းပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ငါသူ႕အေပၚ သိပ္ကို ဆိုးလြန္းမိခဲ့တယ္ေလ။

ကိုၿဖိဳး

မ်က္စိႏွစ္လံုးကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ပဲ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ေကာ္ဖီရနံ႔က စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတယ္။ သူမရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ကေလးနဲ႔အတူ ေရာပ်ံ႕ သင္းထံုေနတဲ့ အခန္းကေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္လက္ၾကည္ၾကည္သာသာ ႏိုးထလာရတယ္ပဲ ဆိုပါစို႔။ ညဥ့္နက္နက္မွ အိပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ တစ္ခါတရံ မနက္လင္းအားႀကီးမွ အိပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ မနက္ဆို မူးေ၀ၿပီး ေခါင္းေတြ အံု႔ေနတတ္တာမို႔ စိတ္လက္ၾကည္သာေစဖို႔အတြက္ သူမရဲ႕ လက္ရာ ေကာ္ဖီသင္းသင္းကေလး တစ္ခြက္က မ႐ွိမျဖစ္ဆိုသလိုကို လိုအပ္တယ္ေလ။

အိပ္ယာကေန လူးလဲထၿပီး သူမ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီကို တစ္ႀကိဳက္ေလာက္ ေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာ စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါၿပီ။

ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္ကေလးနဲ႔ ငပိေၾကာ္ကို ဇကာကံုးကေလးနဲ႔ အုပ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္မိပါရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူမ ႐ံုးကို သြားရာလမ္းမွာေပါ့။ မၾကာခင္မွာ သူမ ႐ံုးကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္တတ္တဲ့ အက်င့္႐ွိေပမယ့္လည္း မႏွပ္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ေဖးမွာ တပိုတပါးသြား။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕ ထိုင္၊ သူမကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။

တစ္ခါတေလ ေနာက္က်ၿပီး ထမိတဲ့ေန႔ေတြမွာဆို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူမ ႐ံုးေရာက္လို႔ ဂြတ္ေမာနင္းကေလးမွ မလုပ္ရရင္ သူမရဲ႕ တစ္ေန႔တာကေလး ျပည့္စံုပါ့မလားလို႔ စိတ္ပူမိတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ အေတြးပိုေနျခင္း သက္သက္မွ်သာေပါ့။ အရင့္အရင္ေတြကလည္း ထူးၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဖူးတာမွ မဟုတ္တာ။

သူမ ေျပာဖူးတာေလး တစ္ခုကို သြားသတိရတယ္။ အရင္ကဆို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာမွ မဟုတ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔လည္း မနက္ခင္းေတြမွာ ေမွ်ာ္ေနမိတတ္တယ္တဲ့။ သူမရဲ႕ အဲဒီစကားကေလးတစ္ခြန္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂြတ္ေမာနင္းကို တာ၀န္သိျပည္သူတစ္ေယာက္လို (အို … ေစတနာ့၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လို) အလိုလိုေနရင္း လုပ္ေနမိတတ္ၿပီ။

သူမရဲ႕ ဘ၀ကေလး အထီးက်န္ဆန္မွာ သိပ္ကို စိုးေၾကာက္မိတာပါပဲ။ သူမ လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ အသင့္ျပင္ အေနအထားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႐ွိေနခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ႐ွိႏိုင္ခဲ့ခ်ိန္ေတြမွာ သူမ ႀကံဳကရာလူေတြနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ အပ်င္းေျဖခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္ျမင္မိလို႔ေပါ့ကြယ္။ မ႐ိုးသားစိတ္နဲ႔ သူမကို စကားအရ၊ စာအရ၊ လူမႈေရးအရ၊ ဘာအရ၊ ညာအရေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ အခြင့္အေရးယူခဲ့ၾကေလသလား။

ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မဟာအခြင့္အေရးသမားႀကီးေပါ့။ သူမရဲ႕ ႏွလံုးသားကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၿပီး သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီ။

တကယ္ဆိုရင္ သူမရဲ႕ ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့သူေတြဟာ သူမေပးသေလာက္ မယူတတ္ခဲ့ၾကသူေတြလို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က်ျပန္ေတာ့လည္း သူမ ေပးႏိုင္တာထက္ေတာင္ ပိုလိုခ်င္မိသူေပါ့။ သိပ္ကို ေလာဘႀကီးတဲ့ေကာင္ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ဟိုေတြး ဒီေတြးေတြးေနရင္းကကိုပဲ သူမ ေရာက္႐ွိလို႔လာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရေပမယ့္လည္း သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြမ္းေနမယ္ဆိုတာ သိေနမိတယ္။ သိပ္ခ်စ္တာပဲဆိုတဲ့ စကားထက္ ပိုပါတယ္လို႔ ေျပာဖူးတဲ့ သူမရဲ႕ သိပ္ခ်စ္တာပဲကိုလည္း သိခ်င္လာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္တာေတြကို သိသိႀကီးနဲ႔ ခဏခဏ လုပ္တတ္တဲ့သူမဟာ သူမရဲ႕ ဆင္ေျခေတြအရ (တကယ္ေတာ့ ဆင္ေျခဆိုတာ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ေလာက၀တ္စက္႐ံုထြက္ ပစၥည္းေတြေပါ့) သိပ္ကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္ေပးခ်င္႐ွာလြန္းလို႔ အရာရာကို အသည္းအသန္ဆိုသလို အျမန္ဆံုးျဖတ္၊ အရင္ဆံုးၿပီးေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သူမရဲ႕ နားေနခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ ျဖဳန္းတီးပစ္ခ်င္သူ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ေျပာၿပီဆိုရင္ မ်က္ႏွာကေလးငယ္လို႔ သိပ္ကို သနားဖို႔ေကာင္းတာပါပဲကြယ္။ သူမရဲ႕ ၀မ္းနည္းနာက်င္ျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားအျဖစ္နဲ႔ ေျပာင္းပစ္ခ်င္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာ အခန္းကေလးထဲမွာ သူမရဲ႕ ရနံ႔ကေလးေတြက လႊမ္းၿခံဳလို႔ေနေပါ့။ မလုပ္ဘူးကြာဆိုၿပီးေတာ့ သူမ မသိရေလေအာင္ တိတ္တခိုးကေလးလည္း ေလွ်ာက္လုပ္ထားရဦးမယ္ေလ။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေန႔ေတြဟာ သိပ္ကို အထီးက်န္ဆန္တာပါပဲ။

ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ အထီးတစ္ေကာင္တည္း အိမ္မွာက်န္ခဲ့တာမွ အထီးမက်န္ရင္ ဘာက်န္မလဲလို႔ေတာင္ ေမးရမလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ က်န္ခဲ့တဲ့အထီးဟာ ေသာက္ေကာင္ေလးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေသာက္သံုးလည္း က်ခ်င္မွက်မယ္။ သူမ စကားကို ငွားေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္ အရာရာကို ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ လက္ခံသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးၿပီတဲ့။

အဲလို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဇိမ္က်ေနတဲ့ ေသာက္ေကာင္ေလးကလည္း အရာရာကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး၊ တဇြတ္ထိုးပဲ ဆက္တိုးေတာ့မယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ ကားယားႀကီးခြထိုင္ၿပီးလည္း နားခ်င္နားေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ေတာ့ေလွ်ာက္မွာေပါ့ေလ။

တစ္ေန႔တာရဲ႕ အလင္းေတြ ကုန္ဆံုးခ်ိန္မွာ သူမ အိမ္ကို ျပန္လာလိမ့္မယ္။ ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ၾကားကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳစုယုယဦးမယ္။ သူမ သိပ္ခ်စ္တာကို မယံုဘူးလို႔ သူမထင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္ေသေတြျပဦးေတာ့မယ္။ စကားေျပာေတာ့မယ္ဆို ေျပာျပန္ရင္လည္း အေကာင္းဘက္ကေန ေတြးေပးတယ္ျဖစ္ဦးေတာ့မယ္ ဆိုတာ အစခ်ီရင္ခ်ီ။ မခ်ီရင္ ေမာင္ မႀကိဳက္တဲ့ စကားကိုပဲ ထပ္ေျပာရဦးမယ္ အစခ်ီရင္ခ်ီ။ သူမ ေျပာလိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္လည္း မ်က္ႏွာကေလးငယ္လို႔ …

ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာ။ ဘ၀ကို ေလာဘႀကီးေနမိသူ။ သူမကို ၾကင္နာေဖးမရမယ့္အစား၊ သူမ ျပဳစုယုယတာေတြကို အခန္႔သားထိုင္ခံစားရင္း သူမကို စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြ ေျပာေျပာေနတတ္သူ။

ဟိုး အရင္ကလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ညညေတြမွာ ငုတ္တုပ္ကေလး ထိုင္ေနရင္း စာတိုေပစကေလးေတြ ေရးရင္း သူမ သိပ္ဖတ္ခ်င္႐ွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကို လွစ္ဟျပေနခ်ိန္ … အသက္ကေလး ျပင္းျပင္း႐ွဴရင္း သူမကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးမိတယ္။ သိပ္ခ်စ္တာပဲဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ေကာ လံုေလာက္ပါရဲ႕လားကြယ္လို႔ေလ။ ဘ၀ဟာ သူတပါးေတြ စကားတင္းဆုိၿပီး ေစာ္ကားရန္လိုတာကလြဲလို႔ ေႏွာင့္ယွက္ ေျခထိုးခံတာေတြကလြဲလို႔ … လာလာ ပတ္သတ္ေနတာေတြကလြဲလို႔ … တယ္ကို ဇိမ္က်ပါလားကြယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္႐ံုနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ ည … ညေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ပါဘူးကြယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရတာကလည္း ႐ွည္ၾကာလြန္းလွခဲ့တာမို႔ပါေလ။

ကိုၿဖိဳး