ငါ့ေတာင္ပံေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္လိုက္တယ္
ငါ ပ်ံတက္သြားပါ့မယ္
အေ၀းဆံုး ...
အျမင့္ဆံုး ...
ဟိုး ... ေကာင္းကင္ဘံုဆိုတဲ့ ေနရာအထိေပါ့
ေဟာဒီ လူေတြရဲ႕ ေလာကကိုေတာ့ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္
ခ်စ္ခဲ့တာေတြ ...
ခ်စ္ဖူးတာေတြ ...
ခ်စ္ေနတာေတြ ...
မုန္းခဲ့တာေတြ ...
မုန္းဖူးတာေတြ ...
မုန္းေနတာေတြ ...
ဘာတစ္ခုမွကို သံုးမရေလာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ရခက္ခဲ့ၿပီ
ေတြ႕လား
ေဟာဟိုက အလ်ား တစ္လက္မေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔
အနံ တစ္လက္မေလ်ာ့ေလ်ာ့
သတၱဳျပား ပါးပါးကေလးတစ္ခ်ပ္
ငါ့လက္ေကာက္၀တ္ေပၚကိုလည္း ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဆြဲခ်သြားေရာ
နီေစြးေနတဲ့ အရည္လဲ့လဲ့ေတြၾကားမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ေတြ႕လိုက္တယ္
သိပ္ညံ့လြန္းတဲ့ေကာင္လို႔ေတာင္ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္မိေသးရဲ႕
ခုေတာ့လည္း
ငါ့ေတာင္ပံခတ္သံေတြကို ငါျပန္ၾကားေနမိေပါ့
ဟိုးအေ၀းဆံုးကို ပ်ံတက္သြားဖို႔
အားယူေနတဲ့ေကာင္ဟာ ငါ ...
... လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလိုက္မိခ်ိန္
ခက္တာပဲကြယ္
အနီးအပါးမွာလည္း
စကားတြတ္ထိုးဖို႔ လူလည္းမ႐ွိ ... ။
ကိုၿဖိဳး
